دیپلماسی سفارشی آمریکا
اخیرا کشورهای عضو شورای حقوق بشر سازمان ملل با یک اشاره آمریکا و تنها در جلسه‌ای چند ساعته عضویت روسیه در این شورا را تعلیق کردند؛ اقدامی که شاید برای دیگرانی جز آمریکا نه به این سرعت و نه با این قطعیت ممکن نیست. همان طور که شاهد بوده و هستیم اعضای این نهاد که روزگاری قرار بود محفلی برای دفاع از حقوق اولیه و انسانیت باشد سال‌هاست در اتخاذ اقدام قاطع علیه جنایتکاران جنگی از اسرائیل که بارزترین آن در جنگ‌های غزه نمود یافته، گرفته تا عربستان و اماراتی که هزاران زن، مرد و کودک یمنی را برای خاموش کردن عطش ماجراجویی‌ها و بلندپروازی‌های خود به خون کشیده‌اند، ناتوان بوده است.
به گزارش صدای جامعه، این صحنه گردانی آمریکا در شورای حقوق بشر چیز تازه‌ای نیست و آمریکایی‌ها سال‌هاست که در محافل بین‌المللی از شورای امنیت و مجمع عمومی سازمان ملل تا کوچکترین بلوک‌ها و نهادهای فرامرزی تحمیل موضع می‌کنند اما آنچه شورای حقوق بشر را به ویژه در روزهای اخیر از سایر نهادهای جهانی مستثنی و برجسته کرده یک بام ودو هوای این شورا در قبال دیگر پرونده‌های بین‌المللی است کما این که شاهد بودیم به رغم تشکیل فوری جلسه و نتیجه گیری سریع درباره جنگ اوکراین طی سال‌ها هرگز نه نشستی پیرامون صحنه‌های دلخراش کشتار کودکان و غیرنظامیان در جنگ های غزه و یمن تشکیل داده و نه قطعنامه‌ای کارساز صادر کرده است.
در کنار این‌ها آنچه آزار دهنده‌تر است ژست حقوق بشری است که واشنگتن و متحدانش درخصوص صرفا برخی پرونده‌ها و موضوعات گلچین شده به خود گرفته‌اند و در حالی که برای برخی مسائل چون اوکراین سینه چاک می‌کنند در دیگر امور سکوت کرده یا نهایتا به یک محکومیت کلامی اکتفا می‌کنند.
آمریکایی که از نخستین روزهای آغاز جنگ اوکراین دست به کار شده و از هیچ ابزاری برای متحد کردن جهان در یک صف علیه روسیه کوتاهی نکرده، به تازگی گزارشی حقوق بشری را ارائه کرده که مشابه همه گزارش‌های سابق ادعاهایی تکراری علیه کشورهای مشخص است و در این میان نبود نام اسرائیل به عنوان بزرگترین آپارتاید معاصر و جنایاتش بیش از همه خودنمایی می‌کند.
آمریکا که تا امروز از خشم و برخورد سرد با مصر و اعمال فشار علیه فلسطین، اسرائیل و امارات برای اجبار آن‌ها در اتخاذ مواضع ضد مسکو در نشست‌های بین‌المللی و کشاندن این طرف‌ها به بازی غرب در ایجاد جهانی تک قطبی کوتاهی نکرده، نه در گزارش سالانه خود که به تازگی منتشر کرده و نه هیچ محفلی به جنایت‌های شرکای اسرائیلی، سعودی و اماراتی خود در فلسطین و یمن اشاره‌ای نمی‌کند.
آمریکایی که امروز اوکراین را دستاویزی برای تحقق جاه طلبی و تقویت هژمونی خود قرار داده و می‌کوشد در قالب سخنرانی‌های مزین به الفاظ حقوق بشری و خلق تصاویر تحریک کننده از مبارزات اوکراینی‌ها با روسیه، اهداف سیاسی خویش را پیش ببرد طی ۷ دهه قبل در هر گردهمایی و محفلی از هیچ تلاشی برای دفاع از یار دیرینه‌اش اسرائیل و پایمال کردن حقوق فلسطینی‌ها فروگذار نکرده است.
کشوری که در یک سو کمک نظامی به مصر را به بهانه کارنامه ضعیف فاهره در عرصه حقوق بشر متوقف می‌کند، در دیگر سو بودجه‌ای قابل ملاحظه را برای تجهیز اسرائیل در مقابل فلسطینیانی که تنها سلاحشان سنگ است تصویب می‌کند. از یک سو در قبال مخالفان مواضع ضد روسیه چون عمران خان توطئه چینی می‌کند و از دیگر سو با حق وتو و وعده و رشوه به کشورهای جهان عرب و ابزار تنبیهی علیه حامیان فلسطین مانع از آن می‌شود که قطعنامه‌ای علیه اسرائیل صادر و یا حتی در صورت صدور اجرایی شود.
سوالی که این جا مطرح می‌شود این است که جهان تا کجا بازیچه این بازی‌های سیاسی و قلدری‌های آمریکا خواهد بود؟ شورای حقوق بشر که روزی واشنگتن و تل‌آویو به بهانه عملکرد “جانبدارانه” از آن خارج شدند و همچنین دیگر نهادهای بین‌المللی تا کی ابزار دست ایالات متحده برای رسیدن به امیالش خواهند بود و فارغ از معیارهای اصیل انسانی قطعنامه و مصوبه صادر خواهند کرد؟
آنچه امروز جهان و به ویژه خاورمیانه از آن رنج میبرد، فقدان شجاعت دولتمردان و سیاستمداران آن برای رویارویی با زورگویی‌ها و استبداد غرب و بیان حقیقت است و باید گفت تا زمانی که آمریکا و منافع سیاسی غرب پشت تصمیم گیری و مواضع کشورها و نهادهای بین‌المللی باشد و هر کشوری در اندیشه منافع خود به ارزشهای اصیل انسانی پشت کند، نه حقوق بشر در معنای واقعی آن اجرا می‌شود و نه آرزوی فلسطینی‌ها برای برابری محقق می‌گردد.
جهان نیاز دارد برای پایان دادن به دیپلماسی سفارشی آمریکا و سقوط اخلاقی که امروز گریبانگیر گردانندگان جهان است یک صدا به پا خاسته و به جنگ این تعارض و دوگانگی سیاسی و مقدم کردن ارزشهای انسانی بر منافع سیاسی برود تا دگر باره شاهد آن نباشیم که یکسوی جهان برای تجهیز ملتی به سلاح و قهرمان آفرینی از نبرد مردمانش رقابت شود و آن سوی این کره خاکی کودکی در بی عدالتی جان سپارد.
.
