رکوردزنی خصومت با ایران/تقلای تاسف‌انگیز غرب در جنگ ترکیبی علیه نظام اسلامی
از مقوله حقوق بشر تا ادعای مشارکت ایران در جنگ اوکراین و تهدیدآمیز خواندن برنامه صلح‌آمیز هسته‌ای، غرب با تمام قوا به صحنه آمده تا با راه‌اندازی جنگ ترکیبی به توهم شکست‌خورده براندازی انقلاب جامه عمل بپوشاند. تحرکات غلطی که بارها در گذشته تجربه و شکست خورده است باردیگر با صحنه‌گردانی رژیم جنایتکار صهیونیستی، نظام اسلامی را هدف قرار داده؛ اما این نیز بگذرد.
ساعاتی پیش شورای حقوق بشر سازمان ملل متحد در جریان برگزاری نشستی ویژه درباره وضعیت حقوق بشر در ایران، قطعنامه‌ای تصویب کرد. در رای‌گیری صورت گرفته ۲۵ کشور از جمله آلمان، فرانسه، انگلیس و آمریکا از تحقیق و ثبت آنچه موارد نقض حقوق بشر در ایران نامیده شده حمایت کردند. ۱۶ کشور به این قطعنامه رای ممتنع و ۶ کشور ارمنستان، چین، کوبا، اریته، پاکستان، و ونزوئلا رای منفی دادند.
این جلسه پس از آن تشکیل شد که سفرای آلمان و ایسلند با ارسال نامه‌ای به دبیرخانه شورای حقوق بشر سازمان ملل متحد در ژنو مورخ یازدهم نوامبر (۲۰ ابان) خواستار برگزاری نشست ویژه به منظور بررسی آنچه بدترشدن اوضاع حقوق بشر در ایران نامیدند شدند.
وزیر امور خارجه آلمان به‌عنوان کشوری که با سابقه تجهیز رژیم بعث عراق به سلاح شیمایی، موجب شد ۱۳ هزار نفر، از جمله کودکان و زنان و از جمله در شهر کردنشین سردشت، جان خود را از دست بدهند و بیش از ۱۰۰ هزار نفر نیز مجروح شوند با ایراد سخنانی مداخله‌جویانه، نشست روز پنجشنبه را فرصتی برای “بلند کردن صدای مردم ایران” دانست. وی با سابقه تاریک کشورش در زمینه حقوق بشر، خواستار پاسخگویی کسانی شد که طبق ادعای او مسئول خشونت در ایران هستند.
نماینده ایران هم در این نشست با اشاره به سابقه تامین تسلیحات شیمایی برای رژیم صدام، از سوی آلمان ادعاها و دلسوزی‌های طرف آلمانی را غیرواقعی و ریاکارانه خواند و تصریح کرد: کشورهای مدعی حقوق بشر که امروز بانی برگزاری این نشست ویژه شده‌اند، با اعمال تحریم‌های ظالمانه علیه مردم ایران، حقوق بنیادین آنان، بویژه حقوق زنان و دختران و کودکان را در ایران به صورت جدی و فاحش نقض می‌کنند و با اینگونه اقدامات غیرانسانی، نمی‌توانند مدعی حمایت از حقوق زنان و دختران و کودکان در ایران باشند.
خدیجه کریمی مدیرکل امور بین‌الملل معاونت زنان و خانواده نهاد ریاست جمهوری خاطر نشان کرد: آنان با دادن پناه امن به گروههای مختلف تروریستی که در ۴۰ سال گذشته بیش از ۱۷ هزار نفر از ایرانیان را در اقدامات مختلف تروریستی در داخل ایران به شهادت رسانده‌اند، نشان داده‌اند که ادعاهای حقوق بشری شان فریبکارانه است. با چنین سابقه‌ای، این کشورها صلاحیت اخلاقی ارائه رهنمودهای حقوق بشری به دیگر کشورها را ندارند!
وی تصریح کرد: آنانی که ادعای پرچمداری حقوق بشر می‌کنند، زندگی زنان و کودکان ایرانی را از طریق تحمیل و اجرای تحریم‌های یکجانبه و حمایت از فعالیت‌های تروریستی علیه آنان، هدف گرفته اند. خشونت سیستماتیک علیه زنان و کودکان در این کشورها، ممانعت از پذیرش زنان پناهنده، سکوت در برابر وضعیت زنان در یمن و فلسطین و ترور شهیده شیرین ابوعاقله و گورهای جمعی کودکان بومی در کانادا، برخی نمونه هایی هستند که موجب بی اعتباری ادعاهای این کشورها درخصوص حقوق زنان می‌شود.
اما قطعنامه شورای حقوق بشر درست به فاصله یک هفته پس از آن تصویب شد که همان ترکیب کشورها در عرصه دیگری، دیده‌بان سازمان ملل متحد در امور اتمی را به ابزاری برای پیگیری اهداف کوته بینانه سیاسی خود تبدیل می‌کنند. چهار کشور انگلیس، آلمان، فرانسه و ایالات متحده به عنوان ناقضان اصلی توافق هسته‌ای، پنجشنبه گذشته قطعنامه‌ای را در شورای حکام آژانس بین‌المللی انرژی اتمی پیشنهاد و با فشار سیاسی به تصویب رساندند تا به این ترتیب تحریم‌های غیرقانونی بیشتر علیه ایران را توجیه کنند.
درست سه روز پیش از آن هم وزرای امور خارجه کشورهای عضو اتحادیه اروپا، بسته تحریمی جدیدی را علیه ایران به بهانه مسائل حقوق بشری وضع کرده و درباره تشدید تحریم‌ها در خصوص ادعای مشارکت ایران در جنگ اوکراین هشدار دادند. ادعایی که بارها از سوی ایران رد شده و مقام‌های اوکراینی هم مدرکی برای اثبات این ادعا ارائه نکرده‌اند؛ اما موضوع بهانه‌ای شده است تا همان ترکیب کشورها، بحث را به سطح سازمان ملل متحد بکشانند.
هم زمان رسانه‌های فارسی زبان مستقر در انگلیس و امریکا نقش برجسته و پررنگی در جهت دادن و هدایت خشونت ها و اغتشاشات ایران ایفا و به صورت علنی، خشونت و اغتشاش را تبلیغ کرده‌اند. شبکه هایی مانند اینستاگرام، توییتر و واتساپ نیز با ایجاد حساب های کاربری غیرواقعی با پراکندن اخبار جعلی در خصوص حوادث، سعی در تحریک احساسات عمومی و تشدید خشونت ها و اغتشاشات ایفا کرده و کماکان به این اقدامات خشونت بار و تحریک آمیز خود ادامه می‌دهند.
این مسائل در کنار مجموعه دیگری از تحرکات ضد ایرانی غرب، نمونه‌هایی از خصومتی است که از توهم شکست خورده براندازی انقلاب نشات می‌گیرد. کشورهایی که امروز داعیه حقوق بشر و حمایت از معترضان ایرانی سر می‌دهند طرف‌هایی هستند که در صحنه عمل سازوکارهای بین‌المللی را فقط به ابزاری برای پیشبرد منافع خود در جهان تبدیل کرده‌اند.
ترکیب کشورهای حامی حقوق بشر در ایران، در جریان حمله عراق که در جبهه‌ای به عرض یک هزار کیلومتر واقع شد هیچ عکس‌العملی نشان ندادند. بازخوانی اظهارات تاریخی حضرت آیت الله سید علی خامنه‌ای رئیس جمهوری وقت ایران در مجمع عمومی سازمان ملل متحد در نیویورک در این باره حاوی نکات مهمی است که مرور آن خالی از لطف نیست.
ایشان مورخ ۶ شهریور ۱۳۶۶ اظهار داشتند: ارتش عراق ظرف یک هفته (پس از آغاز جنگ) مرزهای بین‌المللی را درنوردید و در برخی از نقاط تا عمق ۹۰ کیلومتر پیشرفت و در آنجا مستقر شد و چنانچه برخی از سران عراق گفتند با این نیت که هرگز از آن خارج نخواهند شد. تنها پس از این بود که اولین قطعنامه شورای امنیت در ۲۸ سپتامبر ۱۹۸۰ صادر شد. این قطعنامه نه به تجاوز اشاره کرد نه به اشغال و نه به بازگشت به مرزهای بین‌المللی را لازم شمرد. بلکه به جای آن با کمال تعجب طرفین را به عدم توسل بیشتر به زور دعوت کرد. این عبارت از آنچه تا آن روز توسط قوای قهریه عراق تصرف شده بود چشم پوشی می‌کرد و فقط از او می‌خواست بیش از آن پیشروی نکند و از ایران نیز می‌خواست که از جنگ برای عقب راندن متجاوز خودداری کند.
حضرت آیت الله خامنه‌ای اضافه کردند: «این نخستین اقدام شورای امنیت بود که در آن وظایف اصلی شورا یعنی نگاهبانی از صلح و امنیت بین‌المللی به شکل زشت و تاسف انگیزی بوسیله خود آن شورا پایمال می‌شد. پس از آن شورای امنیت را سکوتی مرگبار فراگرفت و تا آزادی خرمشهر، عملیاتی که در آن ستون فقرات نیروهای اشغال‌گر شکست و هزاران نفر از آنان به وضع ذلت‌باری اسیر شدند جنگ خونین و مستمری را که خبرهای آن در صدر اخبار جهان بود فراموش کرد. در این مدت قهرمانی های ملت ما و شکل‌گیری نیروهای رزمنده ما سربرآوردن یک نیروی جوان انقلاب و تعیین کننده را در منطقه خبر می‌داد و قدرت‌های جهانی را از دست یافتن به هدف های شومی که در حمله عراق به ایران جستجو می‌کردند به‌کلی مایوس ساخت. این بود که بار دیگر شورای امنیت به یاد جنگ ایران و عراق افتاد چند هفته پس از فتح خرمشهر دومین قطعنامه شورا صادر شد ۱۲ ژوئیه ۱۹۸۲؛ این قطعنامه بازگشت به مرزهای بین‌المللی را در خواست می‌کرد یعنی چیزی که بخش اعظم آن با فداکاری ملت ما و با شجاعت بی‌نظیر رزمندگان ما حاصل شده بود. این قطعنامه نه سخنی از تجاوز، نه نامی از متجاوز، نه یادی از خسارت‌ها و چاره‌ای برای جبران آن و نه بالاخره تضمینی برای امنیت و ثبات حقیقی و تنبیهی برای عامل نا امنی وجود نداشت؛ و ما خود را در تلاش برای احقاق حق خود تنها یافتیم. »
این بخشی از تاریخی خصومت غرب با ایران است که فراموش نخواهد شد و به همین خاطر ملت بزرگ ایران علیرغم تمامی مداخلات خارجی و تلاش های مذبوحانه برای بی ثبات کردن ایران، یکبار دیگر با حضور میلیونی خود در خیابان ها در روز ۱۳ آبان، دشمنان خود را ناامید کرد.
