دُم اسرائیل در تله ان پی تی

اگرچه فعالیت های غیرقانونی هسته ای و تسلیحاتی رژیم صهیونیستی بر کسی پوشیده نیست و حتی جولیان بورگر کارشناس هسته  ای روزنامه گاردین انگلیس نیز در ۱۵ ژانویه ۲۰۱۴ حقیقت زرادخانه هسته ای مخفیانه اسرائیل را برجسته و یاد آوری کرده بود که حلقه جاسوسی اداره همکاری های علمی این رژیم (لاکام) وظیفه خرید مواد هسته ای و فن آوری های درجه یک را به عهده داشتند چگونه به حساس ترین تاسیسات صنعتی دنیا راه پیدا کرده اند، باز هم تل آویو با سماجت ازپیوستن به ان پی تی خودداری کرده و نه کنوانسیون سلاح های بیولوژیکی را امضاء کرده و نه “کنوانسیون سلاح های شیمیایی” را به تایید پارلمان خود رساند.

اما روزنامه صهیونیستی جروزالم پست روز دوشنبه در گزارشی از نیویورک نوشت: کمیته اول مجمع عمومی سازمان ملل متحد روز جمعه تاکید کرد که اسرائیل باید سایت‌های هسته‌ای خود را دراختیار آژانس بین‌المللی انرژی اتمی قرار دهد و این یعنی تلاش کشورهای صلح طلب جهان سرانجام به نتیجه نشست و این بار سازمان ملل با تاکید بر اینکه تل آویو باید به معاهده منع گسترش سلاح های هسته ای (ان پی تی) بپیوندد، خواستار قرار گرفتن فعالیت های هسته ای این رژیم ذیل نظارت آژانس بین المللی انرژی اتمی شده است.

رژیم صهیونیستی همواره سعی کرده با اهداف خاص فرافکنی کرده و با حمایت های خارجی پشت پرده اتهام زنی به ایران پنهان شود، این درحالی است که کشورهای صلح طلب جهان از جمله ایران سال ها تاکید داشتند که سازمان ملل از رفتارهای حمایت گرایانه و تبعیض آمیز هسته ای در قبال این رژیم دست بکشد، اما این نهاد بین المللی هربار تحت حمایت برخی قدرت های غربی، به نوعی از اجابت این درخواست قانونی طفره رفته، تا اینکه روز جمعه کمیته اول مجمع عمومی این نهاد موفق شد در یک رای اولیه با ۱۵۲ رای موافق در برابر ۵ مخالف اعلام کند که اسرائیل باید تسلیحات هسته‌ای خود را کنار بگذارد.

اتهام زنی های تل آویو علیه تهران همواره درحالی صورت گرفته است که کارنامه همکاری کامل ایران با آژانس بین المللی انرژی اتمی و کشورهای غربی به خوبی نشان می دهد که تهران دائما تلاش کرده است همه نگرانی ها در رابطه با برنامه صلح آمیز انرژی هسته ای اش را بر طرف کند، هر چند همه تلاش های ایران در راستای شفاف سازی و ایجاد اطمینان، مرتبا از جانب آمریکا و تحت فشار اسرائیل رد شده است.

در هر حال روزنامه عبری زبان صهیونیستی «یسرائیل هیوم» نیز ضمن پرداختن به این خبر، کانادا، اسرائیل، میکرونزی، پالائو و امریکا را جزو کشورهایی معرفی کرد که با قطعنامه روز جمعه درباره «خطر گسترش سلاح‌های هسته‌ای در خاورمیانه» مخالفت کردند و همچنین از امتناع ۲۴ کشور دیگر از جمله اعضای اتحادیه اروپا برای دادن رای به این قطعنامه خبر داد.

گزارش ها حاکی است، این قطعنامه که به صورت سالانه برای جلوگیری از گسترش تسلیحات هسته ای صادر می شود،پیشتر توسط مصر به مجمع عمومی سازمان ملل در نیویورک ارائه شده و مورد حمایت تشکیلات خودگردان فلسطین و ۱۹ کشور از جمله بحرین، اردن، مغرب و امارات متحده عربی نیز قرار گرفته است.

این قطعنامه خاطرنشان می کند که رژیم صهیونیستی تنها سازوکار خاورمیانه و یکی از معدود اعضای سازمان ملل متحد در میان ۱۹۳ کشور است که معاهده منع گسترش سلاح‌های هسته‌ای ‌را امضا نکرده است.

پیشتر نیز برخی کشورها از جمله کویت از جامعه بین المللی خواسته بودند تا مسئولیت های خود را برای پیوستن رژیم صهیونیستی به ان پی تی به منظور عاری سازی خاورمیانه از این نوع سلاح ها ایفا کند.

“طلال الفصام” سفیر کویت در اتریش و نماینده دائم این کشور در سازمان های بین المللی در وین در سخنرانی خود در شصت و ششمین نشست سالانه آژانس بین المللی انرژی اتمی از جامعه بین المللی خواسته بود که مسئولیت های خود را برای پاکسازی خاورمیانه از سلاح های اتمی و مرگبار بر عهده بگیرد و در این زمینه تل آویو را ترغیب کند تا به معاهده منع گسترش سلاح های هسته ای “ان پی تی”بپیوندد.

نماینده دائم کویت در سازمان های بین المللی در جریان بحث در مورد بند “توانایی های هسته‌ای اسرائیل”، بررسی توانایی های هسته ای این رژیم در نهادهای سیاست‌گذار آژانس بین المللی انرژی اتمی را ضروری دانست.

معاهده ان پی تی در اول ژوئیه ۱۹۶۸ برای امضای کشورها آماده شد و در این تاریخ آمریکا و انگلیس و ۵۹ کشور دیگر آن را امضا کردند. در حال حاضر ۱۸۶ کشور جهان از جمله ایران عضو این معاهده هستند. رژیم صهیونیستی و کشورهای کوبا، هند و پاکستان عضو این معاهده نیستند. همچنین کره شمالی نیز چند سال پیش از این معاهده خارج شد.

نظارت بر اجرای معاهده ان پی تی و پروتکل الحاقی آن برعهده آژانس بین المللی انرژی اتمی است که خود یکی از آژانس های تخصصی سازمان ملل متحد محسوب می شود که در سال ۱۹۵۷ با هدف تسهیل استفاده های صلح آمیز از انرژی هسته ای و جلوگیری از کاربرد کمک های این آژانس در مقاصد نظامی آغاز به کار کرد و مقر آن در وین است.

همانگونه که اشاره شد برخلاف رژیم صهیونیستی، ایران از امضاء کنندگان این معاهده است، این درحالی است که این رژیم دهه ها با جدیت، تهدیدهای خود به جنگ برضد ایران را تکرار کرده و می‌کند با وجود اینکه می‌داند چنین ماجراجویی نظامی‌ای می تواند به شعله‌ور شدنِ جنگ منطقه‌ای فاجعه‌باری منجر شود.

تکرار این ادعاها تحت حمایت آمریکا مبنی بر حمله به تاسیسات هسته ای ایران و به شهادت رساندن دانشمندان ایرانی موجب افزایش نگرانی مردم اسرائیل و حتی ملت‌های منطقه شده و حتی در خود سرزمین های اشغالی آن دسته از کسانی که عاقلند نسبت به این گونه بیان‌ها که دربر دارنده اقدام تجاوزکارانه است، صدای اعتراض آشکار خود را بلند می‌کنند.

سال ها است که رهبران آمریکا و اسرائیل به طور مشترک تکرار می‌کنند که ”در مورد ایران، همه گزینه‌ها روی میز است.“ تا موضوع اصلی فعالیت های غیرقانونی هسته ای رژیم اشغالگر را پنهان کنند و با منحرف کردن افکار عمومی منطقه و جهان گزینه یافتنِ راه‌حلی دیپلماتیک و واقع‌گرایانه در چارچوب طرح ”منطقه عاری از سلاح‌های هسته‌ای در خاورمیانه“ با همکاری و کمک سازمان ملل متحد را به فراموشی بسپارند، چون چنین راه‌ حلی، ممنوعیتِ تولید و گسترش سلاح‌های هسته‌ای در منطقه و نیز گشودنِ درهای همه تأسیسات هسته‌ای موجود- از جمله در اسرائیل به روی بازرسان بین‌المللی، را دربر می‌گیرد.

دولت آمریکا همچنین تحریم‌های ظالمانه ای را علیه مردم ایران شدت می بخشد، تا هم از خطرات هسته ای اسرائیل چشم پوشی کندوهم توجه‌ها از مسئله سیاسی اصلی منطقه یعنی اشغال فلسطین و حقوق مردم آن و حل‌وفصل مسالمت‌آمیز آن را به راحتی به فراموشی بسپارد.

در واقع کشورهایی از جمله مصر، اردن، بحرین و امارات و کویت که این قطعنامه را از قبل طرح و روز جمعه تایید کردند ثابت کردند که بیش از همه نگران تقویت توان هسته ای این رژیم هستند و چون آنها به خوبی می دانند انحصار یک‌طرفه تسلیحات هسته‌ای و دیگر تسلیحات کشتار جمعی در خاورمیانه، گزینه ممکنی نیست.

آنها می خواهند بگویند که در درجه اول چنین سلاح‌هایی در منطقه نباشد و یا صرفا در اختیار انحصاری یک طرف نباشد و وجود انبوه عظیمی از تسلیحات هسته‌ای در اسرائیل، نه‌تنها آنها را از تولید و گسترش چنین سلاح‌هایی بازنمی‌دارد، بلکه در واقع انگیزه‌یی می‌شود تا خود نیز برای دستیابی به این سلاح‌ها و دیگر سلاح‌های غیرمتعارف تلاش کنند. پس طرفی که این مسابقه را آغاز کرده، اسرائیل است، که مسئولیت اوضاع پیش‌آمده را به گردن دارد.

پس با مخالفتِ جهانی با یک جنگ دیوانه وار اسرائیل (با یا بدون یاریِ آمریکا) در منطقه را باید با افزایشِ فشار بر اسرائیل به منظور واداشتن‌ آن به امضایِ پیمان منع گسترش سلاح‌های هسته‌ای، گشودنِ درهای تأسیسات هسته‌ای‌اش به روی بازرسان بین‌المللی، و پیوستن‌اش به طرح ”خاورمیانه عاری از سلاح‌های هسته‌ای“ همراه کرد، خواسته ای که جمهوری اسلامی ایران نیز همواره برآن تاکید کرده است.

یعنی در واقع خودداریِ اسرائیل از گام برداشتن به سوی صلح، تهدیدهای همیشگی آن به جنگ و تجاوزهای منطقه‌ای، نادیده گرفتن و نپذیرفتن حقوق ملی مردم فلسطین، بی‌توجهی و بی‌احترامی‌اش به حقوق بین‌الملل و قطعنامه‌های سازمان ملل متحد، گسترشِ مداوم و بی‌وقفه شهرک‌ های یهودی‌نشین و شدت بخشیدن به آهنگ اشغال و گسترش آن، همگی بدون تکیه اسرائیل به انحصار هسته‌ای‌اش از یک سو و پشتیبانیِ سیاسیِ آمریکا از آن از سوی دیگر، امکان‌پذیر نمی‌شد. بنابراین، ما معتقدیم که بی‌توجهی اسرائیل به حل مسئله هسته‌ای، تحکیم کننده موضع این کشور در بی‌توجهی نسبت به حل مسئله سیاسی است.

در واقع باید برای رسیدن به صلحی پایدار در منطقه معادله تسلیحاتی منطقه از طریق تسلیح اسرائیل را وارونه کرد: این طور نیست که برقراریِ صلح جامع در منطقه پیش‌شرطِ خلع سلاح هسته‌ای است، بلکه برعکس، خلع سلاحِ هسته‌ای و توقفِ کامل همه طرح‌های تولید و توسعه سلاح‌های هسته‌ای در سراسر منطقه، از جمله از سوی اسرائیل باید پیش‌شرطِ دستیابی به صلح دائمی در این منطقه باشد.

همه می دانند که دادن برگ سفید به اسرائیل برای ارتکاب هر جنایتی و مصونیت آن از پاسخگویی و مجازات منطقه را به سرعت به سوی جنگ سوق می دهد. پس پیشگیری از این خطرات نیازمند عمل است. تنها راه پیشگیری از جنگی مصیبت بار و دستیابی به صلحی عادلانه در خاورمیانه در وهله نخست نیازمند خلع سلاح هسته ای اسرائیل و قرار دادن تاسیسات هسته ای آن تحت نظارت آژانس  است. این راهکار در راستای هدف دراز مدت کشورهای منطقه با حمایت دست کم اسمی شورای امنیت در ایجاد خاورمیانه ای عاری از سلاح های هسته ای است.

گویی با تصمیم روز جمعه سازمان ملل، دیگر زمان آن فرا رسیده است تا ثابت شود راهبردِ تقویت توان هسته ای اسرائیل پاسخ به معضل هسته‌ای موجود در خاورمیانه نیست، بلکه خود هسته اصلی این معضل هسته‌ای است و راهِ برون‌رفت از مسابقه تسلیحاتی هسته‌ای را نشان نمی‌دهد، بلکه خود دلیلِ به وجود آمدن یک مسابقه تسلیحات هسته‌ای در منطقه خواهد بود.